ΕΚΕΙ...

Για δες λοιπον...τα βραδια που μενεις μονος με τις σκεψεις σου παλι εμενα εχεις στο μυαλο....

Καθεσαι με τους φιλους μας και μιλας για μενα...για οσα μαζι μου θα θελες να ζησεις...
<<Μα δε μπορεις>>
Μιλας για εκεινα τα φεγγαρια που καθομασταν αγκαλια...εγερνα στον ωμο σου και σου κρατουσα σφιχτα το χέρι.Μα τωρα πια δε θα με δεις ξανα ποτέ σου..
θα κρυβομαι γιατι οταν κοιτω τα ματια σου δε μπορω να πω <<οχι>>.
Θα κρυβομαι μηπως καταλαβεις πως δε μπορεις αλλο μακρια μου...
Θα μετανιωνεις για αυτα που εκανες, μα περισσοτερο για οσα δεν εκανες ποτε σου.
θα με ψαχνεις εκει που βγαιναμε παλια...αναμεσα σε φιλους και γνωστους..
μα δε θα υπαρχω πουθενα.
Θα χω χαθεί στα γκριζα ονειρα που με εβλεπες...στις ψευτικες ελπιδες που μου χαριζες...στις στιγμες που μου δανειζες...(ακομα δε μπορω να καταλαβω αν ήταν λίγες ή πολλες.λενε πως νομιζεις οτι ο χρονος σταματαει οταν νιωθεις οσα ενιωθα)
Μονο εκει θα με βρισκεις πια...στο ΤΟΤΕ.

Λες θα ζησω...και το κανεις...
Μα για ποσες μερες θα μπορέσω αυτη φορα...?
Ποσες φορες θα πω τελος ακομα...?

ποσες το ειπα και απεδειξα πως ηταν ψεμα...?

ποσες φορες κοροιδευα εμενα την ιδια...?

ποτε θα πω τελος και θα το εννοω...ας ηξερα...

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ...να 'ρχοταν.

Λυπαμαι...λυπαμαι τοσο για σενα...
που δε θα μπορεσεις να νιωσεις τιποτα-ποτε σου-για κανενα...
μα σ ευχαριστω που μ εμαθες να αγαπω...
τωρα θα μαθω να αγαπώ κ αλλους ανθρώπους περα απο σενα,απο μας.
Θα κανω αυτο που μου <<πες>> για μια ακομη φορα...
αυτο που μου δειξες απλα με τις πραξεις σου.
θα σε υπακουσω οπως εκανα τοσα χρονια.
Αυτη τη φορά θα κοιταω τη ζωή, θα της μιλώ, θα της λέω αστεία και τραγούδια..
εκείνα που δεν μπορεσα ποτε να σου χαρίσω.
Δε θα μένω στο ποτε-ουτε καν στο τοτε, δε θα μιλαω με τη μοναξιά, δε θα φλερτάρω το θάνατο . ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ~

Θα θυμάμαι τα πάντα...!Τα πάντα θα σε θυμίζουν!
Ο ήλιος Το ξημέρωμα σε εκείνον τον καναπέ...
Το ηλιοβασίλεμα στην παραλία και στο δρόμο ξυπόλητο μέχρι το σπίτι...
Που παίζαμε ρακέτες...Που παίζαμε στα ντουζ..
Το αμάξι σου να έρχεται κάτω από το σπίτι μου και να κάνουμε βόλτες.
Τα σκαλάκια στην παραλία και εγώ να σε σφίγγω μην μου φύγεις και χαθείς...
Όταν περνάω κάτω από το σπίτι σου...
Οι βόλτες στο χωριό σου...το σκυλί σου...οι φίλοι σου...
Οι λευκές καρδιές μπαλόνια που πετούσαν τριγύρω μας -τότε- και προσπαθούσες να μου σκάσεις με το τσιγάρο εκείνη που κρατούσα...μια βδομάδα πριν το πρώτο μας φιλί..
Το μεταγιόν που μου χάρισες από τη Γερμανία μια βδομάδα μετά το πρώτο μας φιλί...
Τα goodys και εμείς να κλέβουμε ποτηράκια...
Που ξαπλώναμε στο κρεβάτι σου...
Πρωινό μαζί σου...
Τα κοχύλια που μου χες χαρίσει...
Ένα κουτάκι από τσίχλες...ένα φύλλο από δέντρο...
Τα μέρη που με πήγαινες...
Το cosmos και εμείς να παίζουμε εκείνο το παιχνίδι ισορροπίας...
Που με έλεγες μαιμουνίτσα.
Που με κοιτούσες και τιποτα γύρω δεν είχε σημασία...

δεν ψαχνω να την βρω...

Δεν ψάχνω να βρω για αγάπη...ψάχνω να βρω -την- αγάπη!Κι ίσως την βρήκα και την έχασα...Γι' αυτό μοιάζει τόσο δύσκολο και οδυνηρό πια...Ίσως γι'αυτό και δεν έρχεται,γι'αυτό δεν την βρίσκω πουθενά όσο κι αν ψάχνω...Με τον τρόπο της κι αυτή μου επιβεβαιώνει αυτό που δεν ήθελα να παραδεχτώ, αυτό που φοβόμουν να αντικρίσω κατάματα...Πως ήσουν όσα πάντα γύρευα..Και πως έπρεπε να κάνω τα πάντα για να σε κρατήσω και δεν τα κανα!Μα κι εσύ δεν έκανες τίποτα...αν μπορούσα θα γυρνούσα το χρόνο πίσω...είτε για να μην σε φιλούσα ποτέ εκείνο το βράδυ...και εκείνο το άλλο να μην σ άφηνα να δεις στην ψυχή* μου, κοιτώντας με στα μάτια το ξημέρωμα...είτε για να 'μουνα πάντα εκεί για σένα...
Τι χαζή που ήμουν...?Αφέθηκα σαν παιδάκι και στην* φανέρωσα...Κι εσύ πως φέρθηκες σε ένα παιδί που σε αγάπησε κι έμαθε να αγαπά για σένα...?από εσένα..? ΕΣΕΝΑ . 
Τόσο άδικα...μπορεί να μην βίασες το κορμί μου...Μα βίασες την ψυχή* μου...Τόσο που έμαθε να μην αγαπά...ούτε καν εμένα...
Και εγώ *την ψάχνω παντού..μήπως τη βρω...μα δεν την βρίσκω...και θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια να παίζω κρυφτό με τα παιδιά της γειτονίας...μόνο που τότε είχα κάποιον στο παιχνίδι..
Τώρα μόνη σε ένα παιχνίδι με τον εαυτό μου...δεν έχω κάποιον να βρω, κι ας ψάχνω...
-Παιχνίδι σκιών κάνουν τα μάτια-
Κι αγάπη μοιάζει με τον χαμένο θησαυρό* που κρύβαμε τότε...Μα δεν μπορώ να τον* βρω...
Πήγες τον* βρήκες -πρώτος- ,τον* πήρες και τον* κρατάς κρυμμένο μην τον* βρω και σου ξεφύγω...
Τρέχω...Μακριά ή κοντά...?
Δεν ξέρω...

αγαπάς ή αγαπιέσαι...?

Σε κέρδισα...τελικά σε κέρδισα...κι ας μην είμαι ποτέ ξανά στη ζωή σου...κι ας μην ήμουν ποτέ στα αλήθεια!Μα θα με θυμάσαι πάντα και αυτό σημαίνει πολλά...Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να κερδίσω εκτός από το μυαλό σου και τη ζωή σου -μια ζωή μαζί σου- μα δεν μπορώ να ξεπεράσω τον εγωισμό σου γιατί εσύ τον χειρίζεσαι...δεν υπάρχει τρόπος.
Θα σε θυμάμαι πάντα,το ξέρω.Κι όταν τυχαίνει να με κοιτάς στα μάτια πάντα θα σε λατρεύω έστω για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα πυροτεχνημάτων,ζωής,αγάπης.Θα τα θυμάμαι πάντα-αυτά τα μάτια-όσα κομμάτια κι αν σπάσαν την καρδιά μου.Μόνο αυτά μου είπαν άλλωστε την αλήθεια.Μια αλήθεια χωρίς εγωισμούς και συνήθειες που σε κρατάνε μακριά μου.
Λέξεις που μπορούν και μου παίρνουν τα πάντα...

Άραγε ποιος βγαίνει νικητής τελικά?αυτός που αγαπάει ή αυτός που αγαπιέται...?

ΛΥΠΑΜΑΙ...

Πόσο λυπάμαι...που δεν μπόρεσα ποτέ να μαι αυτό το κάτι παραπάνω που θα σε κέρδιζε...και θα σε κρατούσε κοντά του για πάντα...Πόσο λυπάμαι ...που δε θα μπορέσω ποτέ να κοιτάζω τα καστανοπράσινά σου μάτια το ξημέρωμα...Πόσο λυπάμαι...που δε θα μαι ποτέ πια η ίδια...να 'χω κάτι για να ξυπνώ χαρούμενη, κάτι για να ζω...

Θυμάμαι τον εαυτό μου να γελά,να χαμογελά,να πλυμμυρίζει ευτυχία...και τώρα όλα μοιάζουν τόσο απλά και αστεία...σαν απλά να παρακολουθώ τις ζωές των άλλων...σαν να μην κατοικώ στο σώμα μου...ας έβρισκα τη δύναμη,να πω αντίο και να το εννοώ,να μην με νοιάζει αν φύγω για πάντα μακριά σου την άλλη μέρα κιόλας, να μπορούσα να ταξιδεύω, να γυρίσω τον κόσμο και εσύ να μην ανήκεις σ αυτόν...και ειδικότερα στον κόσμο του μυαλού μου..

μια μέρα...θα μπορέσω!

Μερικές φορές φοβάμαι...όχι πως θα ξυπνήσω και δε θα σαι εσύ εκεί...αλλά πως θα ξυπνήσω και δε θα μαι εγώ εδώ...για σένα!θα μαι αλλού...θα έχω ήδη φύγει πριν το καταλάβω,πριν το καταλάβεις.Θα μπορέσω να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω μακριά,μάλλον μακριά σου,εκεί που δε θα με νοιάζουν όσα λες και όσα κάνεις,δε θα με νοιάζει αν με σκέφτεσαι ακόμα και ούτε θα αναρωτιέμαι -απλά γιατί δε θα υπάρχεις σαν σκέψη στο μυαλό μου-θα σε έχω διαγράψει και δε θα θυμάμαι τίποτα καλό από σένα.όχι πως υπήρξε και κάτι.Όλα τα αποτελείωσε ο μεγάλος και αβάσταχτος εγωισμός σου.

Φοβόσουν μην χάσεις_Μα αν δεν παίξεις δεν ξέρεις αν θα κέρδιζες καν*

Η καλύτερη μου φίλη

Ένα βράδυ του Οκτώβρη, από εκείνα που θυμίζει πως ο χειμώνας είναι μπροστά, άνοιξα το παράθυρο να μπει αέρας, να βγει ο καπνός και αντί γι αυτό μπήκε εκείνη...
Ήρθε -ξανά- για να μου κρατήσει συντροφιά όπως κάνει πάντα απρόσκλητη...
Μου θύμισε για μία ακόμα φορά πως δεν ήρθες, δεν ήσουν πλάι μου, πως είχα μόνο εκείνη...
Πως τα λόγια σου σβήστηκαν από τις πράξεις σου. 
Πως δεν είχαν σημασία πια, γι αυτό και έπρεπε να τα σβήσω και  να τα αφήσω πίσω μου...
Πως έπρεπε να πάψω να κατηγορώ τον εαυτό μου. 
Πως δεν έφταιξα που δεν ήρθες... 
Της είπα πως σε περίμενα βράδια ατελείωτα.
 Μου πε πως το ξερε καλύτερα από τον καθένα γιατί κάθε φορά ήταν εκείνη πλάι μου αντί για σένα...
Πως μαζί μου μετρούσε τα λεπτά,τις ώρες τις μέρες-μαζί μου κοιτούσε την πόρτα,μου χαιδευε τα μαλλια και με κοιτούσε να δακρύζω σιωπηλά για την αγάπη που άργησε...
Μα μου 'πε και πως δε θα ξανάρθει...Και ότι αυτή τη φορά ήρθε απλά για να μου το πει...αυτή τη φορά δεν έμεινε σιωπηλή...δεν είχε λόγο...
Μου πε και πως έπρεπε να την διώξω...πως δεν μπορούσε να μείνει για πάντα...
ΑΝΤΙΟ...

Αυτό το"εγώ" σου...

Μακαρι να μουν κατι αλλο να σου ταιριαζα περισσοτερο...
Αλλα ειμαι σαν εκεινον-αυτο που παντα θα θελες να σουν...
Ειμαστε και οι δυο,κατι μοναδικά-ξεχωριστά φεγγάρια, γι αυτο και μας αγάπησες και μας μίσησες τοσο...
Θα σαι πάντα εδώ, όχι  γιατί επιμένω να σε κραταω στο μυαλό μου,στην καρδια μου,μέσα μου...Επαψα πλεον να το προσπαθώ...
Αλλα γιατι εσυ μου χτισες μια φωλια καπου βαθια μεσα σου,σε μια φυλακη που την κρατας καλα κλειδωμενη να μην φυγει ψυχη απο μεσα.
Κι υπαρχουν πολλες εκει μεσα,πεταμενες, που τις κρατουσες σφιχτα στα χερια σου στην αρχη για λιγο.
Κι υστερα τις πεταξες εκει μην και στις κλεψουν η τις χασεις.
Κι ετσι τις χανεις μερα με τη μερα απο μονος σου γιατι η μοναξια δεν ηταν ποτε τροφη της ψυχης, και η αδιαφορια νερο να ξεδιψα η αγαπη..
Μονος, θα μεινεις μονος με τις θολες σου σκεψεις μα τοτε δε θα ναι βαρυ το φορτιο της επιλογης,αλλα του οτι δε θα χεις να επιλεξεις.
Γιατι οταν νοιαζεσαι μονο για το 'εγω' στο τελος καταληγεις μαζι του.

κανεις

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι...τι μορφή έχει...ή μαλλον τη μορφή παίρνει...γιατί δεν έχει δικιά της μορφή...μόνο στοιχειώνει όνειρα...
Έρχεται-την βλέπω,ερχεται...δεν αργει...δεν χανει χρονο...κι οταν φτάνει δε μπορώ να την διώξω...
Έρχεται-παρ την μαμα...πες του πως τον αγαπω και να ρθει...γιατι αλλιώς θα ρθει εκείνη...μόνο εκείνη θα χω για συντροφια..έρχεται-δε χάνει λεπτό...πως να την αντιμετωπισω;δε μπορώ...δεν είναι στο χέρι μου...κι είναι σαν κάτι εφιάλτες που ξέρω πως είναι ψέμμα...μα δε μπορώ να ξυπνήσω...
Μαμά πήγαινε ψαξ τον-βρες τον- και πες του πως θέλω να φύγω...πως κλαίω καθε βράδυ και δεν αντέχεις να μ ακους αλλο...μια ζωη χωρις εκείνον είναι φυλακή...φυλακή σε ξένα χέρια...φυλακή στη μοναξιά...φυλακή στην ψευδαίσθηση...πως μια μέρα θα γυρίσει...θα ρθει σαν αστρο να μου δείξει το δρόμο...σαν στρατα στο πρώτο μου περπάτημα..
Τότε οι σειρήνες θα κλείσουν...κι αν σβήσουν τα φώτα...θα μαι ενας τυφλός που δε χρειάζεται φως για να δει...κωφάλαλος που δεν χρειαζεται λεξεις για να ακουστεί και να ακουσει...εκεί μαζι σου θα 'χω το πιο λαμπερό φως να βλέπω,τη πιο γλυκιά μουσική να ακούω...τους πιο βαθείς χτύπους που θα έδινε ποτέ η καρδιά μου...

Χτες το βράδυ σε είδα στον ύπνο μου μετά από πολύ καιρό πρέπει να το παραδεχτώ...Ίσως φταίει το ότι σε είδα και στα αλήθεια τις προάλλες μετά από πολύ καιρό...
Κι όλα ήταν όπως παλιά...Σε συγχωρούσα όπως πάντα μόνο με ένα σου βλέμμα..για μερικά φιλιά σου...Κατέστρεψα για μία ακόμη φορά τη ζωή μου και το χειρότερο ήταν πως δε με ενδιέφερε καν. Ξανά με ένοιαζε μόνο το ότι μπορούσα έστω για λίγες μέρες ή και ώρες να σε κρατήσω σφιχτά στην αγκαλιά μου...κι ας χανόσουν μετά σαν όαση...Για τον περιπλανώμενο σε μια τέτοια έρημο σαν αυτή της ψυχής μου, η όαση αυτή είναι όλα όσα ονειρεύεται,όλα όσα επιθυμεί και αναζητά.Και ας λιποψυχάει μετά από τη δίψα...Ας τρέχει χαμένος στο πουθενά.Έτσι ήμουν και εγώ κάθε φορά...Έτρεχα στο τίποτα.


Μόνο που αυτή τη φορά ήταν όνειρο...

ΚΑΠΟΥ,ΚΑΠΟΙΟΣ,ΚΑΠΟΤΕ...

Κάποτε πίστεψα πως η αγάπη όλου του κόσμου κλείστηκε στα χέρια μου και πως μπορούσα να την κρατήσω εκεί για πάντα.
Κάποτε η αγάπη -η δική σου- έφτανε για να πιάνω το άπιαστο, να μετρώ το άπειρο, να αγαπώ τα πάντα. Αγαπούσα το γκρίζο στη μέρα μου, τη ζωή που δε θα θελα να ζήσω, τους ανθρώπους που με πλήγωναν. Μισούσα τα όνειρά μου, τις ευκαιρίες και τα θέλω μου, τις στιγμές μου χώρια σου.Όλα.

Κάποτε θυμάμαι να μου φτάνει απλά μια βόλτα μαζί σου, ένα λεπτό από τη μέρα σου, ένα "μου έλειψες", ένα χαμόγελό σου όταν μ έβλεπες στα ξαφνικά, ένα σου βλέμμα μες στα μάτια -και αλήθεια ήταν το πιο βαθύ που αντίκρισα ποτέ μου- και η μέρα μου γινόταν από τις πιο χαρούμενες του κόσμου...Το μυαλό μου σταματούσε-η καρδιά μου δεν ακουγόταν καν-και η ψυχή μου-αχ η ψυχή μου! έβγαζε φτερά και πετούσε <λευκό περιστέρι> πάνω από κάθε τι επίγειο!

τι αστειο...

Τις προαλλες διάβασα τα γράμματα σου...το μόνο που ενιωσα ήταν αγάπη.Ξέρω πως όσα έλεγες ήταν αλήθεια.Δε θα το πω για να με παρηγορήσω...Μα το νιώθω κάθε φορά που τα διαβάζω, κι ας μην είσαι εδώ..κι ας εγκατέλειψες...
Η καρδιά μπορεί να μην έμαθε να διαβάζει κάθε γράμμα ξέχωρα, μα έμαθε να διαβάζει τα συναισθήματα...
ΑΝ ποτέ σου αμφιβάλλεις για κάποιον,διαβασε όλα εκείνα που κάποτε σου γραψε ή θυμήσου όλα οσα σου πε κοιτώντας σε στα μάτια...
Και εγώ θυμάμαι δυο καστανοπάσινα μάτια να με κοιτούν με αγαπη κατι πρωινά...κατι χαράματα....κατι καλοκαιρια...να με κοιτουν τόσο βαθιά που κανεις ποτε δεν μπορεσε να φτάσει...ούτε για αστείο...

esena mono~

Ξέρω πια πως δεν με σκέφτεσαι...Σου φτάνει εκείνη...
Ξέρω πως ήμουν απλά μια διέξοδος και τίποτα παραπάνω...μα η "διέξοδος" αυτή σε αγάπησε...και εσύ αγάπησες τη φυγή της...
Αγάπησες την ελευθερία που σου έδωσε...που σου έφερα πίσω τον εαυτό σου και αγάπησα ακριβώς όλα όσα είσαι...
ξέρω πως μια μέρα θα της ζητήσεις να είστε για παντα μαζι...
και εκείνη την ημέρα ή θα γελάσω ή θα φύγω εκεί που δε θα με βρίσκει κανείς πια...εκεί που θα μπορώ να ξέρω κάθε στιγμή αν είσαι ευτυχισμένος...γιατί η αλήθεια είναι πως γι αυτό ήθελα να μαι πάντα δίπλα σου.
Θυμάμαι την μέρα μου να φτιάχνει με ένα σου μήνυμα, μια καλημέρα, ένα θέλω να σε δω...
Πόσο θα θελα να μουν εκείνη και ας είχα περάσει τόσα...θα μουν όμως μαζί σου...και μια στιγμή μαζί σου ξέρω πως σβήνει κάθε άσχημο...Ξέρω γιατί και αυτή ακόμα είναι εκεί για σένα...
ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΕΖΗΣΑ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ_

εμαθα να συγχωρω~

Από παιδι εμαθα να συγχωρω… ολους εκεινους τους ανθρωπους που με εκαναν να νιωθω ασχημα,να πληγωνομαι,να πικραινομαι…εκεινους που με εκαναν να αντιμετοπιζω τους πιο κρυφους μου φοβους…εκεινους που με εκαναν να κλαιω  τα βραδια κατω από το παπλωμα .και ενα μαξιλαρι  να μενει βρεγμενο για ωρες…μεχρι να με παρει ο υπνος..με ενα μαγουλο  να νιωθει την υγρασια…κι υστερα γυριζα απ την άλλη πλευρα..δηθεν πως ετσι θα ξεχασω..ουτε  ότι  εκλαψα..ουτε την υγρασια…πως θα ξεχασω όλα αυτά που με «ετρωγαν»…που με βασανιζαν από παιδι.Κι οσο προχωραει ο καιρος βλεπω στον εαυτο μου κατι τοσο παραξενο…Αθελα η ηθελημενα μου,τους ζω…όχι απλα τους ζω…δεν είναι απλα ότι τους βαζω στη ζωη μου…τους βαζω και στην ψυχη μου,τους κραταω εκει,βαθια..τους αγαπω…καποιος μπορει να με περασει για τρελη…μα δεν απεχει πολύ η αγαπη απ το μισος..αυτο  καταλαβα με τα χρονια…κ εγω συνεχιζω να βρεχω το μαξιλαρι…μπορει να μην είναι το ιδιο μαξιλαρι…ναι δεν είναι το ιδιο…μα τα δακρυα εχουν την ιδια αλμυρα…να την νιωθω στα χειλη μου..Και παλι γυριζω πλευρο μηπως καταφερω να ησυχασω…μηπως βρω την γαληνη…
Από παιδι αυτος ηταν ο μεγαλυτερος μου φοβος..τα δακρυα…μα εμαθα να ζω με αυτά…ηταν και οι φιλοι..μηπως τους χασω…κ εγω τους φυλαω παντα στην καρδια μου,οσα κι αν μου κανουν…Όμως και οι ανθρωποι που μπαινουν στη ζωη μου…μενουν οι περισσοτεροι εκει…ειδικα όταν θελω να τους κρατησω,τους κραταω..κι ας εχουν ηδη φυγει…οι ανθρωποι αυτοι,μου εμαθαν…τι…;οσα φοβομουν…πως οι ανθρωποι αγαπουν…Μα όχι περα από τον ευατο τους…κ αυτους που θα βαλουν διπλα τους για να μην είναι οι ιδιοι μονοι…πως οι ανθρωποι νοιαζονται…ναι νοιαζονται..οταν εκει υπαρχει το δικο τους συμφερον…πως οι ανθρωποι εχουν φιλους…καποιους με τους οποιυς θα κανουν οσα οι ιδιοι θελουν…να τι ειμαστε λοιπον…μονο που εγω γυριζω παλι εκει…το βραδυ..στο κρεβατι..να συνεχιζω να κλαιω γιατί δεν τα φανταζόμουν έτσι…είχα χρόνια καταφέρει να χτίσω το παραμυθένιο κάστρο.Μόνο που ήταν από άμμο.και συνάντησε κύματα,αγέρες,ανθρώπους και ζώα..και το γκρεμίσανε.Συνεχίζω λοιπόν γιατι παραμενω εκεινο το πλασμα…ναι.η ψυχη μου είναι καλά φρουρημένη και αγνη..δεν το διαπραγματευομαι.
Γι αυτό και δεν πειραζει για οσους εφυγαν ή θα φυγουν απ τη ζωη μου…μαλλον δεν με καταλαβαν ποτε…και ουτε μπορουσαν να αντεξουν μια αγαπη χωρις εγω…
Το εγω μου το χα αφησει σπιτι…εκει πεσμενο καταχαμα…διπλα απ το κρεβατι…το ξεστρωτο-σαν την ψυχη μου-,λιγο πιο περα από το μαξιλαρι που χε λεκιασμενο ένα ακαθοριστο σχεδιο..απο τις μπογιες που ειχα βαλει στα ματια μου,μηπως και καταφερω να κρυψω την ψυχη μου πριν μου την κατασπαραξετε…-η μαλλον από τις μπογιες με τις οποιες πηρατε και βαψατε τη ζωη μου..κι αυτό το σχεδιο-μια μουτζουρα-ένα μαυρο…