Κάποτε πίστεψα πως η αγάπη όλου του κόσμου κλείστηκε στα χέρια μου και πως μπορούσα να την κρατήσω εκεί για πάντα.
Κάποτε η αγάπη -η δική σου- έφτανε για να πιάνω το άπιαστο, να μετρώ το άπειρο, να αγαπώ τα πάντα. Αγαπούσα το γκρίζο στη μέρα μου, τη ζωή που δε θα θελα να ζήσω, τους ανθρώπους που με πλήγωναν. Μισούσα τα όνειρά μου, τις ευκαιρίες και τα θέλω μου, τις στιγμές μου χώρια σου.Όλα.
Κάποτε η αγάπη -η δική σου- έφτανε για να πιάνω το άπιαστο, να μετρώ το άπειρο, να αγαπώ τα πάντα. Αγαπούσα το γκρίζο στη μέρα μου, τη ζωή που δε θα θελα να ζήσω, τους ανθρώπους που με πλήγωναν. Μισούσα τα όνειρά μου, τις ευκαιρίες και τα θέλω μου, τις στιγμές μου χώρια σου.Όλα.
Κάποτε θυμάμαι να μου φτάνει απλά μια βόλτα μαζί σου, ένα λεπτό από τη μέρα σου, ένα "μου έλειψες", ένα χαμόγελό σου όταν μ έβλεπες στα ξαφνικά, ένα σου βλέμμα μες στα μάτια -και αλήθεια ήταν το πιο βαθύ που αντίκρισα ποτέ μου- και η μέρα μου γινόταν από τις πιο χαρούμενες του κόσμου...Το μυαλό μου σταματούσε-η καρδιά μου δεν ακουγόταν καν-και η ψυχή μου-αχ η ψυχή μου! έβγαζε φτερά και πετούσε <λευκό περιστέρι> πάνω από κάθε τι επίγειο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου