ΚΑΤΙ..

Τελικά πάντα υπάρχει κατι...Κάτι που θα σε πονάει περισσοτερο...Κατι που μπορεί να σε πληγωσει βαθιά...και να σε γυρίσει εκει που φοβοσουν οτι μια μερα θα ξαναγυρίσεις...Και ξαναδα το προσωπό της...Ειχε παλι το ίδιο κενό βλέμμα...εκεινο το βλέμμα λες και δεν ειχε ψυχή...Έπαιρνε ξανα τη μορφή μου...Την μακρινή αυτή μορφή, τη φοβισμένη, τοσο λευκή φιγούρα που κάπου ταξίδευε παντα με το νου,μόνη σε ενα δωμάτιο..σε μια ταρατσα..σε ένα λεωφορείο..σε ένα βαγονι..σε μια παραλία...σε ένα μπαρ..σε ενα ποτε...

posoi anthrwpoi agapan kai agapiountai vouva?
posa vlemmata pou prospathoun na fwnaksoun s agapw kai menoun siwpila?
poses psixes gyrw menoun kenes kai poses menoun sto tipota giati pote den tolmoun gia tipota???

το θυμα

Μπορεί να προσπαθεις να μου κλεψεις τη ζωη...μα δε μπορεις να γινεις εγω...
Μια ζωη θα σαι σκια που δεν θέλησε κανείς να χει πραγματικά στη ζωη του...
Θα προσπαθεις να μου μοιασεις,να γινεις εγω...
Μα εγώ δεν ήμουν ποτέ καποιος αλλος..
Γι αυτο και μ αγάπησαν ολοι τους....
Προσπαθησε να μου παρεις οτι εχω για να χαιρομαι..
Τους φιλους μου,τις παρεες μου.οτι θες,δεν πειραζει.
Αυτους που σε μειωναν και εγω σε υπερασπιζομουν.
Αυτους που η ιδια ελεγες οτι δεν συμπαθουσες.
Απλα για κεινον γινε αλλη μια φορα το θυμα.
Απο μενα εχεις το ελευθερο.Δεν προκειται να πω κατι κακο για σενα.
Ηδη σου εκανα πολλα.
Αν μπορουσα να γυρισω το χρονο πισω...

Ερχονται κατι μέρες...μέρες που το στομαχι μου δενεται κόμπος.Μέρες που δεν μπορώ να ρθω να σου κανω παρέα...και εσένα δεν μπορώ να σε παρω να βγούμε για εναν καφέ.Και εσένα δεν μπορώ να σου πω όσα νιώθω βαθειά να με τρώνε...σε κανεναν σας.Γίνατε ολοι σκιές.Απο ενα παρελθόν που εγώ ζήτησα να ξεχάσω.Μερικές φορές το σκεφτομαι και γελώ.Τελικά οι πιο δυνατές σου ευχές για λύτρωση, καποια στιγμή πραγματοποιούνται. Δεν περίμενα από ολους, να μου λειψεις εσυ.Κι όμως.

Τα πεφταστέρια είναι ψυχές,  μου  έλεγε. Κάθε που κοιτάς στον ουρανό,  αν δεις πεφταστέρι, εκείνος που έφυγε  κάποτε  μακριά σου,  θέλει να σου θυμίζει ότι είναι ακόμα "εδώ".   

Χαζο-  Μαρίτσες,  σκέφτηκα. Ανοησίες που λένε μοναχά οι εραστές  για να κλέψουν μια αγκαλιά από τα κορίτσια τους ανάμεσα σε εκείνα τα ατέλειωτα πήγαινε έλα ...;

ki einai kati stigmes pou ksaplwneis kataxama...
skeftesai osa kai osous perasan apo th zwi sou,
koitas to keno xwris na xeis kati na kaneis,kati na peis,
den anasaineis,den kineisai..den exeis thn dynami..
thn edwses oli gia na ksanaziseis ola osa exeis kala fulagmena mesa sou..
ola ekeina sta opoia eipes s agapw me ena s vlemma...

Kαι εκει που νομίζεις οτι μπορεις να κλεισεις ολο τον κόσμο στα χέρια σου_
ότι πιάνεις γίνεται στάχτη_και διαλύεται,αναμοχλεύεται με τον άνεμο και πετάει μακριά~
γίνεται μάρμαρο_
μπορεί το μάρμαρο να μενει για παντα εκει,ιδιο^
αλλά δεν εχει μεσα του ζωη_δεν εχει χρωμα_
ειναι λευκο_
και αν ανοιξεις τις χουφτες σου,
ολα τα ονειρα σου θα δεις να πετανε περιστερια λευκα στον ουρανο^
αλλωστε λευκο δεν ηταν παντα η μοναξια;
η ζωη σου παντα λευκη δεν ηταν_;

Μεσα απο τα ματια μου σε ερωτευτηκαν και σε συναντησαν 10αδες αλλοι ανθρωποι που με ερωτευτηκαν, με εκαναν φιλη τους, παρεα τους η έστω στιγμες τους.
Κι ας μην το ξερανε, το καταλαβανε ή το μαθανε ποτέ τους, οτι τις πιο ομορφες στιγμες τους ησουν και εσυ εκει.
Ησουν εκει οταν κοιτουσα, οταν μιλουσα, οταν γελουσα, οταν φιλουσα γιατι τα εκανα ολα οπως εσυ!
αργησα πολυ να το καταλαβω.το εκανα χωρις να καταλαβαινω πως μερα με τη μερα γινομουν εσυ.
Μεσα απο μενα σε αγαπησαν τοσες και τοσες ψυχες, που αμφιβαλλω οτι θα θελαν να με γνωρισουν αν δεν ησουν και εσυ εκει μαζι.
Παντα μπορουσες να προκαλεσεις το ενδιαφερον των ανθρώπων.Με ενα βλεμμα, μια κινηση, ενα χαζο σου αστειο!κι αυτα τα χαζα αστεια, τις περιεργες σκεψεις σου, τις ξεχωριστες και ιδιαίτερες κινησεις σου, τα πηρα ολα, τα χωρεσα σε ενα μπαουλο που χουμε ολοι καπου μεσα μας κρυμμενο και τα χρησιμοποιουσα για να συνεχιζω αλλα να μην ξεχνω!
Ολα αυτα ηταν οσα ηθελα ποτε να βρω.τα βρηκα σε σενα.και τα πηρα μαζι να πορευομαι.ομως χωρις εσενα.που ησουν ολα ακριβως οσα φοβομουν και μισουσα επισης!

κλεμμένο μα τοσο ομορφο

Δυο κερια αναμμενα αλλα απ’το βραδυ αφημενα
Ξυπνα μοναχη ενα ακομα πρωι
Δεν περιμενει, τον καφε ζεσταινει και στο μπανιο μπαινει
Για κεινη τη μερα ειναι ακομα αρχη

Βγαινει στο δρόμο κι ενα κρυο τη χτυπαει στον ωμο
Και τοτε θυμαται μια στιγμη μακρινη
“Σου ειπα κρυωνω κι εσυ μου εδωσες ενα φιλι μονο
Μα τοτε μου φανηκε πως αυτο μου αρκει”

Ειναι αληθεια παραξενο να θελεις κατι μα ποτε το χερι να μην απλωνεις
Να μενεις σ’ενα ονειρο, μ’αυτο να ζεις
και μ’αυτο καθε μερα τον εαυτο σου να σκοτωνεις..

Μα εκεινη δεν τον ξεχναει, ο κοσμος γυρνα κι ισως ακινητη αυτη
αφηνει σαν αμμο τις στιγμες να γλιστρουν
Σε καποια στροφη πιο μπροστα ισως να ερθει και σιγα μη συμβει
Και μεσα πια ας ξερει πως ο κοσμος γυρνα..

Η μερα περναει κι η σκεψη απο κεινον δεν το κουναει
Κι αυτη η οθονη αδειανη συνεχως
Σχολαει το βραδυ, οσο κι αν ψαχνει δεν υπαρχει σημαδι
Ο ουρανος της ειναι πια σκοτεινος

Αυτο το σημερα ειναι το χτες που αυριο θα σκεφτεις πως εχεις χαρισει
Κρατα την ανασα σου, οσο κι αν το θες
ο χρονος για σενα δε θα σταματησει

Μα εκεινη δεν τον ξεχναει, ο κοσμος γυρνα κι ισως ακινητη αυτη
αφηνει σαν αμμο τις στιγμες να γλιστρουν
Σε καποια στροφη πιο μπροστα ισως να ερθει και σιγα μη συμβει
Και μεσα πια ας ξερει πως ο κοσμος γυρνα..

Λιγο πριν πεσει προσπαθει σε ενα χαρτι να χωρεσει
Οσα δεν μπορεσε ποτε να του πει
Με δυο κερια, το μονο φως που εδω και μηνες κρατα
Μεχρι ο υπνος να την παρει αγκαλια..

να σουν αλήθεια!

Μερικές φορές αναρωτιέμαι πως γίνεται όταν περνάς από το μυαλό μου να μην νιώθω τίποτα για σένα...
Να μην με νοιάζουν πλέον αυτά που λες,ή που είσαι...Πάντα θα 
θυμάμαι κάθε λέξη-κάθε βλέμμα-κάθε φιλί-κάθε ηλιοβασίλεμα-
κάθε αντίο.Μα θα ναι χωρις νοσταλγία_Πια νομίζω έχω 
καταλάβει...
Ακόμα θέλω να σαι καλά...κι ελπίζω να γίνεις!
συγνώμη αν σε πρόδωσα,μα το έκανες για μένα πρώτος!
Πρώτος πρόδωσες τον εαυτό σου, εκείνον τον καλό σου εαυτό που είχε χρόνια να εμφανιστεί,εκείνον τον άνθρωπο που πίστευα όσο τίποτα οτι ήσουν!και ίσως αυτό ήταν χειρότερο από το ότι δεν ήρθες,απο το οτι δεν ήσουν ποτε εκεί για μένα στα μεγάλα*
Κι Αν δεν ερχόσουν αλλά ήσουν όλα όσα νόμιζα ότι γνώρισα,όλα όσα πίστεψα -έστω αγαπώντας εκείνη- μπορεί να πληγωνόμουν αλλά θα 'ταν το <<εγώ>> μου...
΄Ομως με πλήγωσαν αυτό που ήσουν,αυτό που έγινα,αυτό που είμασταν και δεν ήθελα να δω...
Ας ήξερα οτι υπάρχεις...
Ετσι θα ήξερα οτι υπήρξαμε και εμείς...
Κι ας ήτανε για λίγο~