Αυτό το"εγώ" σου...

Μακαρι να μουν κατι αλλο να σου ταιριαζα περισσοτερο...
Αλλα ειμαι σαν εκεινον-αυτο που παντα θα θελες να σουν...
Ειμαστε και οι δυο,κατι μοναδικά-ξεχωριστά φεγγάρια, γι αυτο και μας αγάπησες και μας μίσησες τοσο...
Θα σαι πάντα εδώ, όχι  γιατί επιμένω να σε κραταω στο μυαλό μου,στην καρδια μου,μέσα μου...Επαψα πλεον να το προσπαθώ...
Αλλα γιατι εσυ μου χτισες μια φωλια καπου βαθια μεσα σου,σε μια φυλακη που την κρατας καλα κλειδωμενη να μην φυγει ψυχη απο μεσα.
Κι υπαρχουν πολλες εκει μεσα,πεταμενες, που τις κρατουσες σφιχτα στα χερια σου στην αρχη για λιγο.
Κι υστερα τις πεταξες εκει μην και στις κλεψουν η τις χασεις.
Κι ετσι τις χανεις μερα με τη μερα απο μονος σου γιατι η μοναξια δεν ηταν ποτε τροφη της ψυχης, και η αδιαφορια νερο να ξεδιψα η αγαπη..
Μονος, θα μεινεις μονος με τις θολες σου σκεψεις μα τοτε δε θα ναι βαρυ το φορτιο της επιλογης,αλλα του οτι δε θα χεις να επιλεξεις.
Γιατι οταν νοιαζεσαι μονο για το 'εγω' στο τελος καταληγεις μαζι του.