Η καλύτερη μου φίλη

Ένα βράδυ του Οκτώβρη, από εκείνα που θυμίζει πως ο χειμώνας είναι μπροστά, άνοιξα το παράθυρο να μπει αέρας, να βγει ο καπνός και αντί γι αυτό μπήκε εκείνη...
Ήρθε -ξανά- για να μου κρατήσει συντροφιά όπως κάνει πάντα απρόσκλητη...
Μου θύμισε για μία ακόμα φορά πως δεν ήρθες, δεν ήσουν πλάι μου, πως είχα μόνο εκείνη...
Πως τα λόγια σου σβήστηκαν από τις πράξεις σου. 
Πως δεν είχαν σημασία πια, γι αυτό και έπρεπε να τα σβήσω και  να τα αφήσω πίσω μου...
Πως έπρεπε να πάψω να κατηγορώ τον εαυτό μου. 
Πως δεν έφταιξα που δεν ήρθες... 
Της είπα πως σε περίμενα βράδια ατελείωτα.
 Μου πε πως το ξερε καλύτερα από τον καθένα γιατί κάθε φορά ήταν εκείνη πλάι μου αντί για σένα...
Πως μαζί μου μετρούσε τα λεπτά,τις ώρες τις μέρες-μαζί μου κοιτούσε την πόρτα,μου χαιδευε τα μαλλια και με κοιτούσε να δακρύζω σιωπηλά για την αγάπη που άργησε...
Μα μου 'πε και πως δε θα ξανάρθει...Και ότι αυτή τη φορά ήρθε απλά για να μου το πει...αυτή τη φορά δεν έμεινε σιωπηλή...δεν είχε λόγο...
Μου πε και πως έπρεπε να την διώξω...πως δεν μπορούσε να μείνει για πάντα...
ΑΝΤΙΟ...