Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017

ΞΥΠΝΗΣΑ

Ισως καπου μεσα στα τοσα χρονια που περασαν να εχασα τον εαυτό μου.
Αυτο που παντα ημουν και εμοιαζε τοσο σε εκεινο το κοριτσακι της φωτογραφιας.
Σ εκεινο με το μεγαλο χαμογελο , τα μακρια χρυσα σγουρα μαλλια και το καθαρο πρόσωπο.
Ολοι οσοι μ αγαπησαν και με καναν ανθρωπο τους , ετσι μ αγαπησαν.
Κι ισως και αυτοι και οι αλλοι που δε με κρατησαν στη ζωή τους κατι να ηξεραν.
Κάτι καταλαβαν. Πως προσπαθουσα να μη δειχνω αυτα που ειμαι για να μη με ξαναπατησει κανεις.
Να μην πονεσω ξανα ποτέ. Φορεσα λοιπον το προσωπιο μου και ταξιδεψα για χρόνια μα παντα καπου χανομουν στο χάρτη. Κι ύστερα ξυπνησα μια μερα , ξανα γεματη δύναμη και όρεξη για ζωή.
Ξύπνησα κι ημουν ξανα ΕΓΩ!

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017

Ειμαι εγω!

Με ρωτησες καποτε ποια ειμαι...
Ειμαι εγω που εμαθα να δινω χωρις να περιμενω να παρω, παντα με ενα μεγαλο χαμογελο.
Ειμαι εγω που το κανω χωρις να με πονα...
Ειμαι εγω κι ας με πονα ,τουλαχιστον οχι μπροστα στους αλλους!
Ετσι έμαθα να πιστεύω στους ανθρώπους μεχρι αποδείξεως του εναντιου για να πιστευουν κι αυτοί σε μένα.
Ειμαι εγω και κάνω οτι μπορώ.
Ειμαι εκεί.Αν μπορείς κρατα με. Κρατα με , με τον καλό σου εαυτό.
Δώσε μου ένα και θα σου δώσω δέκα.
Αυτό το πήρα απο τη μανα μου.
Εμαθα να αγκαλιάζω σφιχτά, να χαιδεύω αυτούς που αγαπώ στα μαλλιά, να τους φιλώ με κάθε ευκαιρια, να τρεχω μαζί τους στους δρόμους αναμεσα στον κόσμο, να γελώ κι ας μη με νοιαζουν οι αλλοι.
Ειμαι εγω, κι ας μην με πιστεψες ποτε!

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016

Οι ανθρωποι δε ξερουν να αγαπάνε

Οι ανθρωποι δε ξερουν να αγαπάνε!!! Θα με πείτε υπερβολικη ..Κι ομως!! Αυτό γινεται γιατι μας αρέσει να πονάμε, να δυσκολευομαστε...ειναι στην φυση μας! Οταν γεννιόμαστε κλαιμε ...μπορει και να πονάμε...Κόβουμε τον ομφάλιο λώρο από τον ανθρωπο που ισως μας αγαπαει περισσοτερο στον κόσμο... Ετσι μας αρέσει..να μενουμε μόνοι, ανεξάρτητοι και να χουμε καποιον διπλα μας απλά για συντροφια..Μόνο και μόνο γιατι θέλουμε να εχουμε καποιον απλα για να κανουμε πραγματα που μονοι δε μπορούμε και για να μη νιωσουμε μοναξια. Οικογένεια , σινεμά ,βολτες χερι χερι. Έτσι πάει..Ακομά και τοτε λοιπον, ζηταμε καποιον με τα δικα μας ενδιαφέροντα κυριως ,μας εξυπηρετει. Ο ανθρωπος δε κανει τιποτα χωρις να παιρνει απολαβη απο αυτό. Ακόμα και συναισθηματικα... η ηθικά..Αυτο που λέμε λοιπον ανιδιοτέλεια δεν υπάρχει! Ακομα και οταν νομιζεις οτι κανεις μια καλη πραξη για καποιον και οτι εσυ δεν εχεις απολαβές απο αυτό ,ακομα και τότε ,ΕΧΕΙΣ! Νιώθεις καλύτερα, εξιλεώνεσαι, νιωθεις πράος και πολλά αλλα. Παλι λοιπόν καταλήγουμε στα ίδια. Ο ανθρωπος γεννιεται για να παιρνει, να νιώθει, να πονά...κι ισως να δινει καποιες φορές .. όμως να αγαπά δε ξερει!

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015

   Δεν καταλαβαινω γιατί. Γιατι να γινονται ολα αυτα. Γιατι πρεπει ακομα να βασανιζομαι.
Να ζω με σκιες που χορευουν γυρω μου και τη μια γελανε και την αλλη ουρλιαζουν.
 Γιατι να πρεπει να ειμαι ακομη εδω ενω μπορουσα να χα φυγει.
   Η αληθεια μου ειναι οτι μονο ετσι θα μπορουσα να ξεφυγω απο ολα τα γιατι που με βασανίζουν. Αν δεν εβλεπα τιποτα γνωριμο, αν περπατουσα σε ενα νεο κοσμο. Ποσο λαθος χειριστηκα τη ζωη και τις ευκαιριες μου. Μπορουσα να χω πολλα και διαλεξα οτι απεμεινε απο ενα τιποτα. Ετσι μονο για να κοιτω..
Ποσο θα κοιτώ ακομα? Πως θα μπορεσω να κανω μια νεα αρχη?
Μακαρι να μπορουσα να γυρισω το χρονο πισω και ας ματωνα απ την αρχη.
Ειχα καιρο να κλαψω. Μα το κανα για τα χαμενα χρονια μου. Αυτα που μου πηρε και δε μου δωσε ποτε πισω.
Κλαιω γιατι ημουν δυνατη για πολυ καιρο.
Για οσα εχασα και δε ξαναγυρνανε.
Οσοι λενε οτι ποτε δεν ειναι αργα για να κανεις κατι ειναι ουτοπικιστες.
Ειναι αργα οταν δεν εχεις εμπιστοσυνη στις δυναμεις σου, οταν τα χρονια περνουν και οσα θελησες πραγματικα εχουν χαθει.

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Και αν κάποιος δεν υπάρχει πια πουθενά τριγύρω
Αν έφυγε για πάντα και υπάρχει μόνο στο "ποτέ"
Αν ζει κάτι άλλο, ξέχωρο από το δικό σου "υπάρχω"
Αν υπάρχει κάπου αλλού, μακριά από το δικό σου "εδώ"
Θυμήσου πως κάποτε ήταν εδώ με σένα.
Αυτά που είπε, έκανε, ένιωσε και έδωσε
υπάρχουν ακόμη σε ένα "τότε"
αλλά υπάρχουν.
΄Οτι δεν σβήνεται είναι ανάμνηση*
Ότι δεν βιώνεται ξανά είναι μοναδικό*
Όσα δεν ξαναλέγονται είναι από καρδιάς*
Όσα δεν υπάρχουν στο τώρα πια είναι γιατί τα έζησες ήδη*

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Ερχεται κάποτε η μέρα που καταλαβαίνεις ότι πλέον δε ζεις. Εχασες κάθε ενδιαφέρον και όλες οι στιγμές γίνανε ίδιες. Δεν υπάρχει τίποτα που η λάμψη του να σε τραβάει κοντά του. Δεν υπάρχουν οι σειρήνες πουθενά τριγύρω. Σταμάτησες να ψάχνεις ένα αστέρι που πέφτει για να κάνεις μια ευχή. Μα το χειρότερο είναι ότι δεν έχεις πια ευχή για να κάνεις. Σταμάτησες να αγωνιάς για το αλλο πρωί. Για το βράδυ με τους καπνούς και τα ποτά,τα γέλια και τα πειράγματα, τα βλέμματα και τα αγγιγματα. Και σου φαίνονται ολα αυτά τοσο παλιά, σχεδόν παιδικά. Λες και ξαφνικά μεγάλωσες τόσο, όσο για να λες πως τα θεωρείς αστεία. Μα πολλές φορές οι ανθρωποι αυτό που δεν μπορούμε να κανουμε πλέον, υποκρινόμαστε πως δεν το θέλουμε. Δε θελω τιποτα αλλο. Μονο χαρά.

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Eιναι που ποτε δεν αφησες το παρελθον για να δεις το μελλον σου*
ειναι που σε μενα εβλεπες το πριν_
ειναι που σε μενα δεν εβλεπες εμενα~