ΞΥΠΝΗΣΑ

Ισως καπου μεσα στα τοσα χρονια που περασαν να εχασα τον εαυτό μου.
Αυτο που παντα ημουν και εμοιαζε τοσο σε εκεινο το κοριτσακι της φωτογραφιας.
Σ εκεινο με το μεγαλο χαμογελο , τα μακρια χρυσα σγουρα μαλλια και το καθαρο πρόσωπο.
Ολοι οσοι μ αγαπησαν και με καναν ανθρωπο τους , ετσι μ αγαπησαν.
Κι ισως και αυτοι και οι αλλοι που δε με κρατησαν στη ζωή τους κατι να ηξεραν.
Κάτι καταλαβαν. Πως προσπαθουσα να μη δειχνω αυτα που ειμαι για να μη με ξαναπατησει κανεις.
Να μην πονεσω ξανα ποτέ. Φορεσα λοιπον το προσωπιο μου και ταξιδεψα για χρόνια μα παντα καπου χανομουν στο χάρτη. Κι ύστερα ξυπνησα μια μερα , ξανα γεματη δύναμη και όρεξη για ζωή.
Ξύπνησα κι ημουν ξανα ΕΓΩ!

Ειμαι εγω!

Με ρωτησες καποτε ποια ειμαι...
Ειμαι εγω που εμαθα να δινω χωρις να περιμενω να παρω, παντα με ενα μεγαλο χαμογελο.
Ειμαι εγω που το κανω χωρις να με πονα...
Ειμαι εγω κι ας με πονα ,τουλαχιστον οχι μπροστα στους αλλους!
Ετσι έμαθα να πιστεύω στους ανθρώπους μεχρι αποδείξεως του εναντιου για να πιστευουν κι αυτοί σε μένα.
Ειμαι εγω και κάνω οτι μπορώ.
Ειμαι εκεί.Αν μπορείς κρατα με. Κρατα με , με τον καλό σου εαυτό.
Δώσε μου ένα και θα σου δώσω δέκα.
Αυτό το πήρα απο τη μανα μου.
Εμαθα να αγκαλιάζω σφιχτά, να χαιδεύω αυτούς που αγαπώ στα μαλλιά, να τους φιλώ με κάθε ευκαιρια, να τρεχω μαζί τους στους δρόμους αναμεσα στον κόσμο, να γελώ κι ας μη με νοιαζουν οι αλλοι.
Ειμαι εγω, κι ας μην με πιστεψες ποτε!