Ερχεται κάποτε η μέρα που καταλαβαίνεις ότι πλέον δε ζεις. Εχασες κάθε ενδιαφέρον και όλες οι στιγμές γίνανε ίδιες. Δεν υπάρχει τίποτα που η λάμψη του να σε τραβάει κοντά του. Δεν υπάρχουν οι σειρήνες πουθενά τριγύρω. Σταμάτησες να ψάχνεις ένα αστέρι που πέφτει για να κάνεις μια ευχή. Μα το χειρότερο είναι ότι δεν έχεις πια ευχή για να κάνεις. Σταμάτησες να αγωνιάς για το αλλο πρωί. Για το βράδυ με τους καπνούς και τα ποτά,τα γέλια και τα πειράγματα, τα βλέμματα και τα αγγιγματα. Και σου φαίνονται ολα αυτά τοσο παλιά, σχεδόν παιδικά. Λες και ξαφνικά μεγάλωσες τόσο, όσο για να λες πως τα θεωρείς αστεία. Μα πολλές φορές οι ανθρωποι αυτό που δεν μπορούμε να κανουμε πλέον, υποκρινόμαστε πως δεν το θέλουμε. Δε θελω τιποτα αλλο. Μονο χαρά.
