κανεις

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι...τι μορφή έχει...ή μαλλον τη μορφή παίρνει...γιατί δεν έχει δικιά της μορφή...μόνο στοιχειώνει όνειρα...
Έρχεται-την βλέπω,ερχεται...δεν αργει...δεν χανει χρονο...κι οταν φτάνει δε μπορώ να την διώξω...
Έρχεται-παρ την μαμα...πες του πως τον αγαπω και να ρθει...γιατι αλλιώς θα ρθει εκείνη...μόνο εκείνη θα χω για συντροφια..έρχεται-δε χάνει λεπτό...πως να την αντιμετωπισω;δε μπορώ...δεν είναι στο χέρι μου...κι είναι σαν κάτι εφιάλτες που ξέρω πως είναι ψέμμα...μα δε μπορώ να ξυπνήσω...
Μαμά πήγαινε ψαξ τον-βρες τον- και πες του πως θέλω να φύγω...πως κλαίω καθε βράδυ και δεν αντέχεις να μ ακους αλλο...μια ζωη χωρις εκείνον είναι φυλακή...φυλακή σε ξένα χέρια...φυλακή στη μοναξιά...φυλακή στην ψευδαίσθηση...πως μια μέρα θα γυρίσει...θα ρθει σαν αστρο να μου δείξει το δρόμο...σαν στρατα στο πρώτο μου περπάτημα..
Τότε οι σειρήνες θα κλείσουν...κι αν σβήσουν τα φώτα...θα μαι ενας τυφλός που δε χρειάζεται φως για να δει...κωφάλαλος που δεν χρειαζεται λεξεις για να ακουστεί και να ακουσει...εκεί μαζι σου θα 'χω το πιο λαμπερό φως να βλέπω,τη πιο γλυκιά μουσική να ακούω...τους πιο βαθείς χτύπους που θα έδινε ποτέ η καρδιά μου...