Από παιδι εμαθα να συγχωρω… ολους εκεινους τους ανθρωπους που με εκαναν να νιωθω ασχημα,να πληγωνομαι,να πικραινομαι…εκεινους που με εκαναν να αντιμετοπιζω τους πιο κρυφους μου φοβους…εκεινους που με εκαναν να κλαιω τα βραδια κατω από το παπλωμα .και ενα μαξιλαρι να μενει βρεγμενο για ωρες…μεχρι να με παρει ο υπνος..με ενα μαγουλο να νιωθει την υγρασια…κι υστερα γυριζα απ την άλλη πλευρα..δηθεν πως ετσι θα ξεχασω..ουτε ότι εκλαψα..ουτε την υγρασια…πως θα ξεχασω όλα αυτά που με «ετρωγαν»…που με βασανιζαν από παιδι.Κι οσο προχωραει ο καιρος βλεπω στον εαυτο μου κατι τοσο παραξενο…Αθελα η ηθελημενα μου,τους ζω…όχι απλα τους ζω…δεν είναι απλα ότι τους βαζω στη ζωη μου…τους βαζω και στην ψυχη μου,τους κραταω εκει,βαθια..τους αγαπω…καποιος μπορει να με περασει για τρελη…μα δεν απεχει πολύ η αγαπη απ το μισος..αυτο καταλαβα με τα χρονια…κ εγω συνεχιζω να βρεχω το μαξιλαρι…μπορει να μην είναι το ιδιο μαξιλαρι…ναι δεν είναι το ιδιο…μα τα δακρυα εχουν την ιδια αλμυρα…να την νιωθω στα χειλη μου..Και παλι γυριζω πλευρο μηπως καταφερω να ησυχασω…μηπως βρω την γαληνη…
Από παιδι αυτος ηταν ο μεγαλυτερος μου φοβος..τα δακρυα…μα εμαθα να ζω με αυτά…ηταν και οι φιλοι..μηπως τους χασω…κ εγω τους φυλαω παντα στην καρδια μου,οσα κι αν μου κανουν…Όμως και οι ανθρωποι που μπαινουν στη ζωη μου…μενουν οι περισσοτεροι εκει…ειδικα όταν θελω να τους κρατησω,τους κραταω..κι ας εχουν ηδη φυγει…οι ανθρωποι αυτοι,μου εμαθαν…τι…;οσα φοβομουν…πως οι ανθρωποι αγαπουν…Μα όχι περα από τον ευατο τους…κ αυτους που θα βαλουν διπλα τους για να μην είναι οι ιδιοι μονοι…πως οι ανθρωποι νοιαζονται…ναι νοιαζονται..οταν εκει υπαρχει το δικο τους συμφερον…πως οι ανθρωποι εχουν φιλους…καποιους με τους οποιυς θα κανουν οσα οι ιδιοι θελουν…να τι ειμαστε λοιπον…μονο που εγω γυριζω παλι εκει…το βραδυ..στο κρεβατι..να συνεχιζω να κλαιω γιατί δεν τα φανταζόμουν έτσι…είχα χρόνια καταφέρει να χτίσω το παραμυθένιο κάστρο.Μόνο που ήταν από άμμο.και συνάντησε κύματα,αγέρες,ανθρώπους και ζώα..και το γκρεμίσανε.Συνεχίζω λοιπόν γιατι παραμενω εκεινο το πλασμα…ναι.η ψυχη μου είναι καλά φρουρημένη και αγνη..δεν το διαπραγματευομαι.
Γι αυτό και δεν πειραζει για οσους εφυγαν ή θα φυγουν απ τη ζωη μου…μαλλον δεν με καταλαβαν ποτε…και ουτε μπορουσαν να αντεξουν μια αγαπη χωρις εγω…
Το εγω μου το χα αφησει σπιτι…εκει πεσμενο καταχαμα…διπλα απ το κρεβατι…το ξεστρωτο-σαν την ψυχη μου-,λιγο πιο περα από το μαξιλαρι που χε λεκιασμενο ένα ακαθοριστο σχεδιο..απο τις μπογιες που ειχα βαλει στα ματια μου,μηπως και καταφερω να κρυψω την ψυχη μου πριν μου την κατασπαραξετε…-η μαλλον από τις μπογιες με τις οποιες πηρατε και βαψατε τη ζωη μου..κι αυτό το σχεδιο-μια μουτζουρα-ένα μαυρο…
Από παιδι αυτος ηταν ο μεγαλυτερος μου φοβος..τα δακρυα…μα εμαθα να ζω με αυτά…ηταν και οι φιλοι..μηπως τους χασω…κ εγω τους φυλαω παντα στην καρδια μου,οσα κι αν μου κανουν…Όμως και οι ανθρωποι που μπαινουν στη ζωη μου…μενουν οι περισσοτεροι εκει…ειδικα όταν θελω να τους κρατησω,τους κραταω..κι ας εχουν ηδη φυγει…οι ανθρωποι αυτοι,μου εμαθαν…τι…;οσα φοβομουν…πως οι ανθρωποι αγαπουν…Μα όχι περα από τον ευατο τους…κ αυτους που θα βαλουν διπλα τους για να μην είναι οι ιδιοι μονοι…πως οι ανθρωποι νοιαζονται…ναι νοιαζονται..οταν εκει υπαρχει το δικο τους συμφερον…πως οι ανθρωποι εχουν φιλους…καποιους με τους οποιυς θα κανουν οσα οι ιδιοι θελουν…να τι ειμαστε λοιπον…μονο που εγω γυριζω παλι εκει…το βραδυ..στο κρεβατι..να συνεχιζω να κλαιω γιατί δεν τα φανταζόμουν έτσι…είχα χρόνια καταφέρει να χτίσω το παραμυθένιο κάστρο.Μόνο που ήταν από άμμο.και συνάντησε κύματα,αγέρες,ανθρώπους και ζώα..και το γκρεμίσανε.Συνεχίζω λοιπόν γιατι παραμενω εκεινο το πλασμα…ναι.η ψυχη μου είναι καλά φρουρημένη και αγνη..δεν το διαπραγματευομαι.
Γι αυτό και δεν πειραζει για οσους εφυγαν ή θα φυγουν απ τη ζωη μου…μαλλον δεν με καταλαβαν ποτε…και ουτε μπορουσαν να αντεξουν μια αγαπη χωρις εγω…
Το εγω μου το χα αφησει σπιτι…εκει πεσμενο καταχαμα…διπλα απ το κρεβατι…το ξεστρωτο-σαν την ψυχη μου-,λιγο πιο περα από το μαξιλαρι που χε λεκιασμενο ένα ακαθοριστο σχεδιο..απο τις μπογιες που ειχα βαλει στα ματια μου,μηπως και καταφερω να κρυψω την ψυχη μου πριν μου την κατασπαραξετε…-η μαλλον από τις μπογιες με τις οποιες πηρατε και βαψατε τη ζωη μου..κι αυτό το σχεδιο-μια μουτζουρα-ένα μαυρο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου