Τελικά πάντα υπάρχει κατι...Κάτι που θα σε πονάει περισσοτερο...Κατι που μπορεί να σε πληγωσει βαθιά...και να σε γυρίσει εκει που φοβοσουν οτι μια μερα θα ξαναγυρίσεις...Και ξαναδα το προσωπό της...Ειχε παλι το ίδιο κενό βλέμμα...εκεινο το βλέμμα λες και δεν ειχε ψυχή...Έπαιρνε ξανα τη μορφή μου...Την μακρινή αυτή μορφή, τη φοβισμένη, τοσο λευκή φιγούρα που κάπου ταξίδευε παντα με το νου,μόνη σε ενα δωμάτιο..σε μια ταρατσα..σε ένα λεωφορείο..σε ένα βαγονι..σε μια παραλία...σε ένα μπαρ..σε ενα ποτε...
