Δεν καταλαβαινω γιατί. Γιατι να γινονται ολα αυτα. Γιατι πρεπει ακομα να βασανιζομαι.
Να ζω με σκιες που χορευουν γυρω μου και τη μια γελανε και την αλλη ουρλιαζουν.
 Γιατι να πρεπει να ειμαι ακομη εδω ενω μπορουσα να χα φυγει.
   Η αληθεια μου ειναι οτι μονο ετσι θα μπορουσα να ξεφυγω απο ολα τα γιατι που με βασανίζουν. Αν δεν εβλεπα τιποτα γνωριμο, αν περπατουσα σε ενα νεο κοσμο. Ποσο λαθος χειριστηκα τη ζωη και τις ευκαιριες μου. Μπορουσα να χω πολλα και διαλεξα οτι απεμεινε απο ενα τιποτα. Ετσι μονο για να κοιτω..
Ποσο θα κοιτώ ακομα? Πως θα μπορεσω να κανω μια νεα αρχη?
Μακαρι να μπορουσα να γυρισω το χρονο πισω και ας ματωνα απ την αρχη.
Ειχα καιρο να κλαψω. Μα το κανα για τα χαμενα χρονια μου. Αυτα που μου πηρε και δε μου δωσε ποτε πισω.
Κλαιω γιατι ημουν δυνατη για πολυ καιρο.
Για οσα εχασα και δε ξαναγυρνανε.
Οσοι λενε οτι ποτε δεν ειναι αργα για να κανεις κατι ειναι ουτοπικιστες.
Ειναι αργα οταν δεν εχεις εμπιστοσυνη στις δυναμεις σου, οταν τα χρονια περνουν και οσα θελησες πραγματικα εχουν χαθει.