ΛΥΠΑΜΑΙ...

Πόσο λυπάμαι...που δεν μπόρεσα ποτέ να μαι αυτό το κάτι παραπάνω που θα σε κέρδιζε...και θα σε κρατούσε κοντά του για πάντα...Πόσο λυπάμαι ...που δε θα μπορέσω ποτέ να κοιτάζω τα καστανοπράσινά σου μάτια το ξημέρωμα...Πόσο λυπάμαι...που δε θα μαι ποτέ πια η ίδια...να 'χω κάτι για να ξυπνώ χαρούμενη, κάτι για να ζω...

Θυμάμαι τον εαυτό μου να γελά,να χαμογελά,να πλυμμυρίζει ευτυχία...και τώρα όλα μοιάζουν τόσο απλά και αστεία...σαν απλά να παρακολουθώ τις ζωές των άλλων...σαν να μην κατοικώ στο σώμα μου...ας έβρισκα τη δύναμη,να πω αντίο και να το εννοώ,να μην με νοιάζει αν φύγω για πάντα μακριά σου την άλλη μέρα κιόλας, να μπορούσα να ταξιδεύω, να γυρίσω τον κόσμο και εσύ να μην ανήκεις σ αυτόν...και ειδικότερα στον κόσμο του μυαλού μου..