Αυτό το"εγώ" σου...

Μακαρι να μουν κατι αλλο να σου ταιριαζα περισσοτερο...
Αλλα ειμαι σαν εκεινον-αυτο που παντα θα θελες να σουν...
Ειμαστε και οι δυο,κατι μοναδικά-ξεχωριστά φεγγάρια, γι αυτο και μας αγάπησες και μας μίσησες τοσο...
Θα σαι πάντα εδώ, όχι  γιατί επιμένω να σε κραταω στο μυαλό μου,στην καρδια μου,μέσα μου...Επαψα πλεον να το προσπαθώ...
Αλλα γιατι εσυ μου χτισες μια φωλια καπου βαθια μεσα σου,σε μια φυλακη που την κρατας καλα κλειδωμενη να μην φυγει ψυχη απο μεσα.
Κι υπαρχουν πολλες εκει μεσα,πεταμενες, που τις κρατουσες σφιχτα στα χερια σου στην αρχη για λιγο.
Κι υστερα τις πεταξες εκει μην και στις κλεψουν η τις χασεις.
Κι ετσι τις χανεις μερα με τη μερα απο μονος σου γιατι η μοναξια δεν ηταν ποτε τροφη της ψυχης, και η αδιαφορια νερο να ξεδιψα η αγαπη..
Μονος, θα μεινεις μονος με τις θολες σου σκεψεις μα τοτε δε θα ναι βαρυ το φορτιο της επιλογης,αλλα του οτι δε θα χεις να επιλεξεις.
Γιατι οταν νοιαζεσαι μονο για το 'εγω' στο τελος καταληγεις μαζι του.

κανεις

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι...τι μορφή έχει...ή μαλλον τη μορφή παίρνει...γιατί δεν έχει δικιά της μορφή...μόνο στοιχειώνει όνειρα...
Έρχεται-την βλέπω,ερχεται...δεν αργει...δεν χανει χρονο...κι οταν φτάνει δε μπορώ να την διώξω...
Έρχεται-παρ την μαμα...πες του πως τον αγαπω και να ρθει...γιατι αλλιώς θα ρθει εκείνη...μόνο εκείνη θα χω για συντροφια..έρχεται-δε χάνει λεπτό...πως να την αντιμετωπισω;δε μπορώ...δεν είναι στο χέρι μου...κι είναι σαν κάτι εφιάλτες που ξέρω πως είναι ψέμμα...μα δε μπορώ να ξυπνήσω...
Μαμά πήγαινε ψαξ τον-βρες τον- και πες του πως θέλω να φύγω...πως κλαίω καθε βράδυ και δεν αντέχεις να μ ακους αλλο...μια ζωη χωρις εκείνον είναι φυλακή...φυλακή σε ξένα χέρια...φυλακή στη μοναξιά...φυλακή στην ψευδαίσθηση...πως μια μέρα θα γυρίσει...θα ρθει σαν αστρο να μου δείξει το δρόμο...σαν στρατα στο πρώτο μου περπάτημα..
Τότε οι σειρήνες θα κλείσουν...κι αν σβήσουν τα φώτα...θα μαι ενας τυφλός που δε χρειάζεται φως για να δει...κωφάλαλος που δεν χρειαζεται λεξεις για να ακουστεί και να ακουσει...εκεί μαζι σου θα 'χω το πιο λαμπερό φως να βλέπω,τη πιο γλυκιά μουσική να ακούω...τους πιο βαθείς χτύπους που θα έδινε ποτέ η καρδιά μου...

Χτες το βράδυ σε είδα στον ύπνο μου μετά από πολύ καιρό πρέπει να το παραδεχτώ...Ίσως φταίει το ότι σε είδα και στα αλήθεια τις προάλλες μετά από πολύ καιρό...
Κι όλα ήταν όπως παλιά...Σε συγχωρούσα όπως πάντα μόνο με ένα σου βλέμμα..για μερικά φιλιά σου...Κατέστρεψα για μία ακόμη φορά τη ζωή μου και το χειρότερο ήταν πως δε με ενδιέφερε καν. Ξανά με ένοιαζε μόνο το ότι μπορούσα έστω για λίγες μέρες ή και ώρες να σε κρατήσω σφιχτά στην αγκαλιά μου...κι ας χανόσουν μετά σαν όαση...Για τον περιπλανώμενο σε μια τέτοια έρημο σαν αυτή της ψυχής μου, η όαση αυτή είναι όλα όσα ονειρεύεται,όλα όσα επιθυμεί και αναζητά.Και ας λιποψυχάει μετά από τη δίψα...Ας τρέχει χαμένος στο πουθενά.Έτσι ήμουν και εγώ κάθε φορά...Έτρεχα στο τίποτα.


Μόνο που αυτή τη φορά ήταν όνειρο...

ΚΑΠΟΥ,ΚΑΠΟΙΟΣ,ΚΑΠΟΤΕ...

Κάποτε πίστεψα πως η αγάπη όλου του κόσμου κλείστηκε στα χέρια μου και πως μπορούσα να την κρατήσω εκεί για πάντα.
Κάποτε η αγάπη -η δική σου- έφτανε για να πιάνω το άπιαστο, να μετρώ το άπειρο, να αγαπώ τα πάντα. Αγαπούσα το γκρίζο στη μέρα μου, τη ζωή που δε θα θελα να ζήσω, τους ανθρώπους που με πλήγωναν. Μισούσα τα όνειρά μου, τις ευκαιρίες και τα θέλω μου, τις στιγμές μου χώρια σου.Όλα.

Κάποτε θυμάμαι να μου φτάνει απλά μια βόλτα μαζί σου, ένα λεπτό από τη μέρα σου, ένα "μου έλειψες", ένα χαμόγελό σου όταν μ έβλεπες στα ξαφνικά, ένα σου βλέμμα μες στα μάτια -και αλήθεια ήταν το πιο βαθύ που αντίκρισα ποτέ μου- και η μέρα μου γινόταν από τις πιο χαρούμενες του κόσμου...Το μυαλό μου σταματούσε-η καρδιά μου δεν ακουγόταν καν-και η ψυχή μου-αχ η ψυχή μου! έβγαζε φτερά και πετούσε <λευκό περιστέρι> πάνω από κάθε τι επίγειο!

τι αστειο...

Τις προαλλες διάβασα τα γράμματα σου...το μόνο που ενιωσα ήταν αγάπη.Ξέρω πως όσα έλεγες ήταν αλήθεια.Δε θα το πω για να με παρηγορήσω...Μα το νιώθω κάθε φορά που τα διαβάζω, κι ας μην είσαι εδώ..κι ας εγκατέλειψες...
Η καρδιά μπορεί να μην έμαθε να διαβάζει κάθε γράμμα ξέχωρα, μα έμαθε να διαβάζει τα συναισθήματα...
ΑΝ ποτέ σου αμφιβάλλεις για κάποιον,διαβασε όλα εκείνα που κάποτε σου γραψε ή θυμήσου όλα οσα σου πε κοιτώντας σε στα μάτια...
Και εγώ θυμάμαι δυο καστανοπάσινα μάτια να με κοιτούν με αγαπη κατι πρωινά...κατι χαράματα....κατι καλοκαιρια...να με κοιτουν τόσο βαθιά που κανεις ποτε δεν μπορεσε να φτάσει...ούτε για αστείο...

esena mono~

Ξέρω πια πως δεν με σκέφτεσαι...Σου φτάνει εκείνη...
Ξέρω πως ήμουν απλά μια διέξοδος και τίποτα παραπάνω...μα η "διέξοδος" αυτή σε αγάπησε...και εσύ αγάπησες τη φυγή της...
Αγάπησες την ελευθερία που σου έδωσε...που σου έφερα πίσω τον εαυτό σου και αγάπησα ακριβώς όλα όσα είσαι...
ξέρω πως μια μέρα θα της ζητήσεις να είστε για παντα μαζι...
και εκείνη την ημέρα ή θα γελάσω ή θα φύγω εκεί που δε θα με βρίσκει κανείς πια...εκεί που θα μπορώ να ξέρω κάθε στιγμή αν είσαι ευτυχισμένος...γιατί η αλήθεια είναι πως γι αυτό ήθελα να μαι πάντα δίπλα σου.
Θυμάμαι την μέρα μου να φτιάχνει με ένα σου μήνυμα, μια καλημέρα, ένα θέλω να σε δω...
Πόσο θα θελα να μουν εκείνη και ας είχα περάσει τόσα...θα μουν όμως μαζί σου...και μια στιγμή μαζί σου ξέρω πως σβήνει κάθε άσχημο...Ξέρω γιατί και αυτή ακόμα είναι εκεί για σένα...
ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΕΖΗΣΑ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ_

εμαθα να συγχωρω~

Από παιδι εμαθα να συγχωρω… ολους εκεινους τους ανθρωπους που με εκαναν να νιωθω ασχημα,να πληγωνομαι,να πικραινομαι…εκεινους που με εκαναν να αντιμετοπιζω τους πιο κρυφους μου φοβους…εκεινους που με εκαναν να κλαιω  τα βραδια κατω από το παπλωμα .και ενα μαξιλαρι  να μενει βρεγμενο για ωρες…μεχρι να με παρει ο υπνος..με ενα μαγουλο  να νιωθει την υγρασια…κι υστερα γυριζα απ την άλλη πλευρα..δηθεν πως ετσι θα ξεχασω..ουτε  ότι  εκλαψα..ουτε την υγρασια…πως θα ξεχασω όλα αυτά που με «ετρωγαν»…που με βασανιζαν από παιδι.Κι οσο προχωραει ο καιρος βλεπω στον εαυτο μου κατι τοσο παραξενο…Αθελα η ηθελημενα μου,τους ζω…όχι απλα τους ζω…δεν είναι απλα ότι τους βαζω στη ζωη μου…τους βαζω και στην ψυχη μου,τους κραταω εκει,βαθια..τους αγαπω…καποιος μπορει να με περασει για τρελη…μα δεν απεχει πολύ η αγαπη απ το μισος..αυτο  καταλαβα με τα χρονια…κ εγω συνεχιζω να βρεχω το μαξιλαρι…μπορει να μην είναι το ιδιο μαξιλαρι…ναι δεν είναι το ιδιο…μα τα δακρυα εχουν την ιδια αλμυρα…να την νιωθω στα χειλη μου..Και παλι γυριζω πλευρο μηπως καταφερω να ησυχασω…μηπως βρω την γαληνη…
Από παιδι αυτος ηταν ο μεγαλυτερος μου φοβος..τα δακρυα…μα εμαθα να ζω με αυτά…ηταν και οι φιλοι..μηπως τους χασω…κ εγω τους φυλαω παντα στην καρδια μου,οσα κι αν μου κανουν…Όμως και οι ανθρωποι που μπαινουν στη ζωη μου…μενουν οι περισσοτεροι εκει…ειδικα όταν θελω να τους κρατησω,τους κραταω..κι ας εχουν ηδη φυγει…οι ανθρωποι αυτοι,μου εμαθαν…τι…;οσα φοβομουν…πως οι ανθρωποι αγαπουν…Μα όχι περα από τον ευατο τους…κ αυτους που θα βαλουν διπλα τους για να μην είναι οι ιδιοι μονοι…πως οι ανθρωποι νοιαζονται…ναι νοιαζονται..οταν εκει υπαρχει το δικο τους συμφερον…πως οι ανθρωποι εχουν φιλους…καποιους με τους οποιυς θα κανουν οσα οι ιδιοι θελουν…να τι ειμαστε λοιπον…μονο που εγω γυριζω παλι εκει…το βραδυ..στο κρεβατι..να συνεχιζω να κλαιω γιατί δεν τα φανταζόμουν έτσι…είχα χρόνια καταφέρει να χτίσω το παραμυθένιο κάστρο.Μόνο που ήταν από άμμο.και συνάντησε κύματα,αγέρες,ανθρώπους και ζώα..και το γκρεμίσανε.Συνεχίζω λοιπόν γιατι παραμενω εκεινο το πλασμα…ναι.η ψυχη μου είναι καλά φρουρημένη και αγνη..δεν το διαπραγματευομαι.
Γι αυτό και δεν πειραζει για οσους εφυγαν ή θα φυγουν απ τη ζωη μου…μαλλον δεν με καταλαβαν ποτε…και ουτε μπορουσαν να αντεξουν μια αγαπη χωρις εγω…
Το εγω μου το χα αφησει σπιτι…εκει πεσμενο καταχαμα…διπλα απ το κρεβατι…το ξεστρωτο-σαν την ψυχη μου-,λιγο πιο περα από το μαξιλαρι που χε λεκιασμενο ένα ακαθοριστο σχεδιο..απο τις μπογιες που ειχα βαλει στα ματια μου,μηπως και καταφερω να κρυψω την ψυχη μου πριν μου την κατασπαραξετε…-η μαλλον από τις μπογιες με τις οποιες πηρατε και βαψατε τη ζωη μου..κι αυτό το σχεδιο-μια μουτζουρα-ένα μαυρο…