κλεμμένο μα τοσο ομορφο

Δυο κερια αναμμενα αλλα απ’το βραδυ αφημενα
Ξυπνα μοναχη ενα ακομα πρωι
Δεν περιμενει, τον καφε ζεσταινει και στο μπανιο μπαινει
Για κεινη τη μερα ειναι ακομα αρχη

Βγαινει στο δρόμο κι ενα κρυο τη χτυπαει στον ωμο
Και τοτε θυμαται μια στιγμη μακρινη
“Σου ειπα κρυωνω κι εσυ μου εδωσες ενα φιλι μονο
Μα τοτε μου φανηκε πως αυτο μου αρκει”

Ειναι αληθεια παραξενο να θελεις κατι μα ποτε το χερι να μην απλωνεις
Να μενεις σ’ενα ονειρο, μ’αυτο να ζεις
και μ’αυτο καθε μερα τον εαυτο σου να σκοτωνεις..

Μα εκεινη δεν τον ξεχναει, ο κοσμος γυρνα κι ισως ακινητη αυτη
αφηνει σαν αμμο τις στιγμες να γλιστρουν
Σε καποια στροφη πιο μπροστα ισως να ερθει και σιγα μη συμβει
Και μεσα πια ας ξερει πως ο κοσμος γυρνα..

Η μερα περναει κι η σκεψη απο κεινον δεν το κουναει
Κι αυτη η οθονη αδειανη συνεχως
Σχολαει το βραδυ, οσο κι αν ψαχνει δεν υπαρχει σημαδι
Ο ουρανος της ειναι πια σκοτεινος

Αυτο το σημερα ειναι το χτες που αυριο θα σκεφτεις πως εχεις χαρισει
Κρατα την ανασα σου, οσο κι αν το θες
ο χρονος για σενα δε θα σταματησει

Μα εκεινη δεν τον ξεχναει, ο κοσμος γυρνα κι ισως ακινητη αυτη
αφηνει σαν αμμο τις στιγμες να γλιστρουν
Σε καποια στροφη πιο μπροστα ισως να ερθει και σιγα μη συμβει
Και μεσα πια ας ξερει πως ο κοσμος γυρνα..

Λιγο πριν πεσει προσπαθει σε ενα χαρτι να χωρεσει
Οσα δεν μπορεσε ποτε να του πει
Με δυο κερια, το μονο φως που εδω και μηνες κρατα
Μεχρι ο υπνος να την παρει αγκαλια..