Kαι εκει που νομίζεις οτι μπορεις να κλεισεις ολο τον κόσμο στα χέρια σου_
ότι πιάνεις γίνεται στάχτη_και διαλύεται,αναμοχλεύεται με τον άνεμο και πετάει μακριά~
γίνεται μάρμαρο_
μπορεί το μάρμαρο να μενει για παντα εκει,ιδιο^
αλλά δεν εχει μεσα του ζωη_δεν εχει χρωμα_
ειναι λευκο_
και αν ανοιξεις τις χουφτες σου,
ολα τα ονειρα σου θα δεις να πετανε περιστερια λευκα στον ουρανο^
αλλωστε λευκο δεν ηταν παντα η μοναξια;
η ζωη σου παντα λευκη δεν ηταν_;

Μεσα απο τα ματια μου σε ερωτευτηκαν και σε συναντησαν 10αδες αλλοι ανθρωποι που με ερωτευτηκαν, με εκαναν φιλη τους, παρεα τους η έστω στιγμες τους.
Κι ας μην το ξερανε, το καταλαβανε ή το μαθανε ποτέ τους, οτι τις πιο ομορφες στιγμες τους ησουν και εσυ εκει.
Ησουν εκει οταν κοιτουσα, οταν μιλουσα, οταν γελουσα, οταν φιλουσα γιατι τα εκανα ολα οπως εσυ!
αργησα πολυ να το καταλαβω.το εκανα χωρις να καταλαβαινω πως μερα με τη μερα γινομουν εσυ.
Μεσα απο μενα σε αγαπησαν τοσες και τοσες ψυχες, που αμφιβαλλω οτι θα θελαν να με γνωρισουν αν δεν ησουν και εσυ εκει μαζι.
Παντα μπορουσες να προκαλεσεις το ενδιαφερον των ανθρώπων.Με ενα βλεμμα, μια κινηση, ενα χαζο σου αστειο!κι αυτα τα χαζα αστεια, τις περιεργες σκεψεις σου, τις ξεχωριστες και ιδιαίτερες κινησεις σου, τα πηρα ολα, τα χωρεσα σε ενα μπαουλο που χουμε ολοι καπου μεσα μας κρυμμενο και τα χρησιμοποιουσα για να συνεχιζω αλλα να μην ξεχνω!
Ολα αυτα ηταν οσα ηθελα ποτε να βρω.τα βρηκα σε σενα.και τα πηρα μαζι να πορευομαι.ομως χωρις εσενα.που ησουν ολα ακριβως οσα φοβομουν και μισουσα επισης!