Θα θυμάμαι τα πάντα...!Τα πάντα θα σε θυμίζουν!
Ο ήλιος Το ξημέρωμα σε εκείνον τον καναπέ...
Το ηλιοβασίλεμα στην παραλία και στο δρόμο ξυπόλητο μέχρι το σπίτι...
Που παίζαμε ρακέτες...Που παίζαμε στα ντουζ..
Το αμάξι σου να έρχεται κάτω από το σπίτι μου και να κάνουμε βόλτες.
Τα σκαλάκια στην παραλία και εγώ να σε σφίγγω μην μου φύγεις και χαθείς...
Όταν περνάω κάτω από το σπίτι σου...
Οι βόλτες στο χωριό σου...το σκυλί σου...οι φίλοι σου...
Οι λευκές καρδιές μπαλόνια που πετούσαν τριγύρω μας -τότε- και προσπαθούσες να μου σκάσεις με το τσιγάρο εκείνη που κρατούσα...μια βδομάδα πριν το πρώτο μας φιλί..
Το μεταγιόν που μου χάρισες από τη Γερμανία μια βδομάδα μετά το πρώτο μας φιλί...
Τα goodys και εμείς να κλέβουμε ποτηράκια...
Που ξαπλώναμε στο κρεβάτι σου...
Πρωινό μαζί σου...
Τα κοχύλια που μου χες χαρίσει...
Ένα κουτάκι από τσίχλες...ένα φύλλο από δέντρο...
Τα μέρη που με πήγαινες...
Το cosmos και εμείς να παίζουμε εκείνο το παιχνίδι ισορροπίας...
Που με έλεγες μαιμουνίτσα.
Που με κοιτούσες και τιποτα γύρω δεν είχε σημασία...

δεν ψαχνω να την βρω...

Δεν ψάχνω να βρω για αγάπη...ψάχνω να βρω -την- αγάπη!Κι ίσως την βρήκα και την έχασα...Γι' αυτό μοιάζει τόσο δύσκολο και οδυνηρό πια...Ίσως γι'αυτό και δεν έρχεται,γι'αυτό δεν την βρίσκω πουθενά όσο κι αν ψάχνω...Με τον τρόπο της κι αυτή μου επιβεβαιώνει αυτό που δεν ήθελα να παραδεχτώ, αυτό που φοβόμουν να αντικρίσω κατάματα...Πως ήσουν όσα πάντα γύρευα..Και πως έπρεπε να κάνω τα πάντα για να σε κρατήσω και δεν τα κανα!Μα κι εσύ δεν έκανες τίποτα...αν μπορούσα θα γυρνούσα το χρόνο πίσω...είτε για να μην σε φιλούσα ποτέ εκείνο το βράδυ...και εκείνο το άλλο να μην σ άφηνα να δεις στην ψυχή* μου, κοιτώντας με στα μάτια το ξημέρωμα...είτε για να 'μουνα πάντα εκεί για σένα...
Τι χαζή που ήμουν...?Αφέθηκα σαν παιδάκι και στην* φανέρωσα...Κι εσύ πως φέρθηκες σε ένα παιδί που σε αγάπησε κι έμαθε να αγαπά για σένα...?από εσένα..? ΕΣΕΝΑ . 
Τόσο άδικα...μπορεί να μην βίασες το κορμί μου...Μα βίασες την ψυχή* μου...Τόσο που έμαθε να μην αγαπά...ούτε καν εμένα...
Και εγώ *την ψάχνω παντού..μήπως τη βρω...μα δεν την βρίσκω...και θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια να παίζω κρυφτό με τα παιδιά της γειτονίας...μόνο που τότε είχα κάποιον στο παιχνίδι..
Τώρα μόνη σε ένα παιχνίδι με τον εαυτό μου...δεν έχω κάποιον να βρω, κι ας ψάχνω...
-Παιχνίδι σκιών κάνουν τα μάτια-
Κι αγάπη μοιάζει με τον χαμένο θησαυρό* που κρύβαμε τότε...Μα δεν μπορώ να τον* βρω...
Πήγες τον* βρήκες -πρώτος- ,τον* πήρες και τον* κρατάς κρυμμένο μην τον* βρω και σου ξεφύγω...
Τρέχω...Μακριά ή κοντά...?
Δεν ξέρω...

αγαπάς ή αγαπιέσαι...?

Σε κέρδισα...τελικά σε κέρδισα...κι ας μην είμαι ποτέ ξανά στη ζωή σου...κι ας μην ήμουν ποτέ στα αλήθεια!Μα θα με θυμάσαι πάντα και αυτό σημαίνει πολλά...Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να κερδίσω εκτός από το μυαλό σου και τη ζωή σου -μια ζωή μαζί σου- μα δεν μπορώ να ξεπεράσω τον εγωισμό σου γιατί εσύ τον χειρίζεσαι...δεν υπάρχει τρόπος.
Θα σε θυμάμαι πάντα,το ξέρω.Κι όταν τυχαίνει να με κοιτάς στα μάτια πάντα θα σε λατρεύω έστω για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα πυροτεχνημάτων,ζωής,αγάπης.Θα τα θυμάμαι πάντα-αυτά τα μάτια-όσα κομμάτια κι αν σπάσαν την καρδιά μου.Μόνο αυτά μου είπαν άλλωστε την αλήθεια.Μια αλήθεια χωρίς εγωισμούς και συνήθειες που σε κρατάνε μακριά μου.
Λέξεις που μπορούν και μου παίρνουν τα πάντα...

Άραγε ποιος βγαίνει νικητής τελικά?αυτός που αγαπάει ή αυτός που αγαπιέται...?

ΛΥΠΑΜΑΙ...

Πόσο λυπάμαι...που δεν μπόρεσα ποτέ να μαι αυτό το κάτι παραπάνω που θα σε κέρδιζε...και θα σε κρατούσε κοντά του για πάντα...Πόσο λυπάμαι ...που δε θα μπορέσω ποτέ να κοιτάζω τα καστανοπράσινά σου μάτια το ξημέρωμα...Πόσο λυπάμαι...που δε θα μαι ποτέ πια η ίδια...να 'χω κάτι για να ξυπνώ χαρούμενη, κάτι για να ζω...

Θυμάμαι τον εαυτό μου να γελά,να χαμογελά,να πλυμμυρίζει ευτυχία...και τώρα όλα μοιάζουν τόσο απλά και αστεία...σαν απλά να παρακολουθώ τις ζωές των άλλων...σαν να μην κατοικώ στο σώμα μου...ας έβρισκα τη δύναμη,να πω αντίο και να το εννοώ,να μην με νοιάζει αν φύγω για πάντα μακριά σου την άλλη μέρα κιόλας, να μπορούσα να ταξιδεύω, να γυρίσω τον κόσμο και εσύ να μην ανήκεις σ αυτόν...και ειδικότερα στον κόσμο του μυαλού μου..

μια μέρα...θα μπορέσω!

Μερικές φορές φοβάμαι...όχι πως θα ξυπνήσω και δε θα σαι εσύ εκεί...αλλά πως θα ξυπνήσω και δε θα μαι εγώ εδώ...για σένα!θα μαι αλλού...θα έχω ήδη φύγει πριν το καταλάβω,πριν το καταλάβεις.Θα μπορέσω να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω μακριά,μάλλον μακριά σου,εκεί που δε θα με νοιάζουν όσα λες και όσα κάνεις,δε θα με νοιάζει αν με σκέφτεσαι ακόμα και ούτε θα αναρωτιέμαι -απλά γιατί δε θα υπάρχεις σαν σκέψη στο μυαλό μου-θα σε έχω διαγράψει και δε θα θυμάμαι τίποτα καλό από σένα.όχι πως υπήρξε και κάτι.Όλα τα αποτελείωσε ο μεγάλος και αβάσταχτος εγωισμός σου.

Φοβόσουν μην χάσεις_Μα αν δεν παίξεις δεν ξέρεις αν θα κέρδιζες καν*

Η καλύτερη μου φίλη

Ένα βράδυ του Οκτώβρη, από εκείνα που θυμίζει πως ο χειμώνας είναι μπροστά, άνοιξα το παράθυρο να μπει αέρας, να βγει ο καπνός και αντί γι αυτό μπήκε εκείνη...
Ήρθε -ξανά- για να μου κρατήσει συντροφιά όπως κάνει πάντα απρόσκλητη...
Μου θύμισε για μία ακόμα φορά πως δεν ήρθες, δεν ήσουν πλάι μου, πως είχα μόνο εκείνη...
Πως τα λόγια σου σβήστηκαν από τις πράξεις σου. 
Πως δεν είχαν σημασία πια, γι αυτό και έπρεπε να τα σβήσω και  να τα αφήσω πίσω μου...
Πως έπρεπε να πάψω να κατηγορώ τον εαυτό μου. 
Πως δεν έφταιξα που δεν ήρθες... 
Της είπα πως σε περίμενα βράδια ατελείωτα.
 Μου πε πως το ξερε καλύτερα από τον καθένα γιατί κάθε φορά ήταν εκείνη πλάι μου αντί για σένα...
Πως μαζί μου μετρούσε τα λεπτά,τις ώρες τις μέρες-μαζί μου κοιτούσε την πόρτα,μου χαιδευε τα μαλλια και με κοιτούσε να δακρύζω σιωπηλά για την αγάπη που άργησε...
Μα μου 'πε και πως δε θα ξανάρθει...Και ότι αυτή τη φορά ήρθε απλά για να μου το πει...αυτή τη φορά δεν έμεινε σιωπηλή...δεν είχε λόγο...
Μου πε και πως έπρεπε να την διώξω...πως δεν μπορούσε να μείνει για πάντα...
ΑΝΤΙΟ...